Rozdział 20 - Powrót i wesele

Siedziałam nad brzegiem małego jeziorka, bez zainteresowania wpatrując się w tafle wody. Niezmącone niczym lustro odbijało mój wizerunek. Zauważyłam, że za mną pojawia się Kanu, który po chwili przysiadł blisko mnie.  

-Dzisiaj nie miałaś misji? Dziwne… - powiedział.

-Też tak uważam - rzekłam szeptem, nie przestając wpatrywać się w wodę.

Nagle dłoń chłopaka wylądowała na moim podbródku i odwróciła moją twarz w jego stronę. Wpatrywał się w moje puste oczy, chcąc coś w nich dostrzec. Nic nie mówiłam. Starałam się odgadnąć, co chodzi mu po głowie, ale bez użycia Nonegana było to niemożliwe. A ja nie chciałam tego robić. Bałam się.  Po tamtym wypadku przy każdym jego użyciu napadała mnie migrena, a czasami traciłam przytomność. Moje włosy nieznacznie się wydłużyły i jakby pojaśniały. Nie wiedziałam dlaczego.

Twarz chłopaka przybliżyła się do mojej, a on sam zaczął mnie całować. Sparaliżowało mnie. Rosła we mnie wściekłość, a jednocześnie nie mogłam mu nic zrobić. Pomagał mi. A to, co teraz robił, było złe… Ale on był zbyt naiwny, żeby to zrozumieć. Nabrałam głęboko powietrza, gdy jego ręka znalazła się na mojej piersi. Zmierzyłam go spojrzeniem zielonych oczu i zastanawiałam się, co zrobić. Otworzył powieki, nie przerywając pocałunku i to był jego błąd.

Zapominając o wszystkim, co działo się po uruchomieniu Nonegana, aktywowałam go i sparaliżowałam Kanu. Upadł bezwładnie na ziemię obok mnie. Jego powieki się zamknęły, a oddech stał się płytszy. Odchyliłam jedną z powiek i weszłam w głąb jego umysłu. Odnalazłam chwilę jego pocałunku i zniszczyłam za pomocą Nonegana. Opuściłam jego umysł i oddaliłam się nieco od niego.

Miałam wyłączyć kekkei genkai, gdy zaczęła mnie boleć głowa. Jakby coś rozsadzało ją od środka. Z głośnym krzykiem upadłam na ziemię i zasłoniłam rękami uszy. Ale to nic nie dawało. Ból się nasilał, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Wierciłam się i jęczałam. Żadne sposoby dezaktywowania tego cholernego Nonegana nie skutkowały. Myślałam już, że moja głowa wybuchnie a ja umrę… I wtedy poczułam jego…

***

Szedłem wąską ścieżką między drzewami, gdy usłyszałem kobiecy krzyk. Wyciągnąłem jeden kunai i ostrożnie zacząłem podchodzić w stronę dźwięku. Wyjrzałem zza zarośli i zobaczyłem jezioro - to było jezioro z mojego snu. Zdziwiłem się, kompletnie tego wszystkiego nie rozumiejąc. Dlaczego śniło mi się jezioro, nad którym nigdy nie byłem?

Wyszedłem zza linii drzew i zauważyłem nieruchomego chłopaka przy wodzie, a nieco dalej zwiniętą postać. Krzyknęła po raz kolejny, a przeraźliwy dźwięk rozniósł się echem. Podszedłem bliżej i zauważyłem czarne włosy opadające na skuloną postać, na jej rękach widać było blizny. Zakryłem sobie uszy, kucnąłem obok postaci i przewróciłem ją, tak że mogłem zobaczyć jej twarz.

Zamarłem. To była Hanami. Miała na sobie przetarte ubranie, a na ręce, której wcześniej nie widziałem, widniały gwiazdki. Kurczowo zaciskała powieki, a na twarzy widniał grymas bólu. Dotknąłem dłonią jej delikatnej skóry, która drgnęła pod moim dotykiem.

-Hanami - szepnąłem.

Poruszyła się nieznacznie, by następnie znowu krzyknąć. Kierowany instynktem uchyliłem jedną z jej powiek, szykując się na atak Nonegana, ale on nie nastąpił. Nawiedził mnie ból, ale nie ten, który zabijał mnie wcześniej. Ten obejmował moje oczy, paląc je żywym ogniem. Krzyknąłem głośno, ale nie zamknąłem jej powieki. Nie wiedzieć czemu, byłem przekonany, że to pomorze nam obojgu. Że gdy będę wpatrywał się w jej oko, to ulżę nam w bólu.

Po chwili atak zaczął słabnąć. Oczy mnie bolały i piekły, ale nie tak jak wcześniej. Kilka minut później pozostało tylko szczypanie, a grymas zniknął z twarzy Hanami. Chwyciłem jej blade z bólu ciało i przytuliłem do siebie. Nawet przez płaszcz czułem jej ciepło. Kurczowo ściskałem jej ciało, jakby miała zaraz zniknąć, zapaść się pod ziemię, jakbym znów miał ją stracił. Poczułem jak jej dłonie zaciskają się na moim płaszczu.

-Tori - usłyszałem jej cichy szept. W odpowiedzi przytuliłem ją mocniej. -Musisz odejść - powiedziała cicho. Drgnąłem na te słowa, ale jej nie puszczałem.

-Dlaczego? - spytałem.

-Bo cię zabije – szepnęła. - On Cię zabije.

-Kto? – spytałem.

-Nonegan - padła z jej ust odpowiedź. Rozluźniłem uścisk, by mogła podnieść głowę i spojrzeć na mnie.

-Nie zostawię cię - rzekłem stanowczo. - Rozumiesz? Będę przy tobie już na zawsze, bo bez ciebie wariuje. Jeśli nie chcesz ze mną być, to mnie zabij. Bo po raz kolejny nie przeżyje rozstania.

-Ja nad nim nie panuje… On cię zabije. Jak wtedy… on prawie… - zaczęła.

-Ale żyje! - przerwałem jej. Spojrzałem w jej niebieskie oczy, z których bezwiednie spływały łzy. - Wróć ze mną - rzekłem szeptem, przytulając ją mocniej.

-Ale…

-Wróć - nalegałem.

-Dobrze - powiedziała po chwili.

Wpiłem się w jej usta, a ona oddawała każdy mój pocałunek. Zarzuciła mi ręce na szyje i zbliżyła jeszcze bardziej. Po chwili oderwaliśmy się od siebie. Wstałem, nie wypuszczając jej z objęć.

-Puść mnie - powiedziała.

-Nigdy - rzekłem i podniosłem ją na ręce, chwytając w zgięciu nóg i na plecach. Wskoczyłem na najbliższe drzewo i, ignorując jej protesty, ruszyłem w stronę organizacji.

***

Nerwowo przechadzałam się między stolikami w salonie. Dzisiaj był mój ślub, a moja siostra siedziała bóg wie gdzie i robiła niewiadomo co. Rodzina… bosko. Żałowałam tylko, że mój ojciec nie mógł przybyć, chociaż z tego co słyszałam od Paina zgodził się na ślub. Nie wiedziałam jak i kiedy się spotkali, ale byłam z tego szczęśliwa. Myślałam, że będzie przeciwny, bo przecież nie wiadomo z jakiego klanu pochodził Itakoi, ale jednak myliłam się. Najwidoczniej mój ojciec potrafi zaskakiwać. Usłyszałam skrzypnięcie i w drzwiach do salonu pojawił się Sasori.

-Uspokój się, kobieto - powiedział.

-Łatwo powiedzieć. Zaraz wychodzę za mąż, a nie wiem nawet, gdzie jest moja siostra. Co ona sobie myśli, żeby mnie tak wystawiać.

-Zdajesz sobie z tego sprawę, że może nawet nie wiedzieć, że wychodzisz za mąż?

-Jakby nie uciekała jak tchórz, to by wiedziała!- krzyknęłam.

Byłam zdenerwowana. Nie, to mało powiedziane. Byłam wkurzona na moją siostrę bliźniaczkę. Obiecywałyśmy sobie w dzieciństwie, że będziemy druhnami na swoich ślubach. W sumie to ja ją zmusiłam do tej obietnicy.

-Idź się może ubierz - powiedział Sasori.

Spojrzałam na niego czarnymi oczyma i przytaknęłam. Ruszyłam do naszego pokoju. W środku na łóżku leżała luźna biała sukienka na wąskich ramiączkach. Chwyciłam delikatnie materiał i ruszyłam do łazienki. Ubrałam sukienkę i nałożyłam białe pantofelki. Rozczesałam czarne włosy i zrobiłam delikatny makijaż.

Wychodzę za mąż, za Itakoiego. Kiedyś… denerwował mnie. Zaczepiał, wkurzał. Kłóciliśmy się co minutę i dopiero teraz zauważyłam, że go kocham. Przez te wszystkie lata, gdy myślałam, że go nienawidzę, zakochiwałam się w nim jeszcze bardziej. A zauważyłam to, widząc cierpienie Toriego. Cierpienie po zniknięciu Hanami. Ten ból ukryty głęboko w jego spojrzeniu. To pozwoliło mi otworzyć oczy. Ułatwiło zrozumieć. Najbardziej zdziwiło mnie to, że Tori od dawna kochał się w Hanami. Że przez kilka lat ukrywał to uczucie, które nagle niespodziewanie wybuchło w najmniej odpowiednim momencie. Z tego co słyszałam z ust Itakoiego, zaczęło się to mniej więcej po jej powrocie z misji z Sasuke, gdy leżała nieprzytomna przez kilka dni.

Wyszłam z łazienki i skierowałam się w stronę salonu. Już czas… Od dzisiaj będę mężatką. Uśmiechnęłam się sama do siebie na tą myśl. Mężatka… Ciekawie to brzmi.

***

-Och, no postaw mnie! - krzyknęłam zdenerwowana.

Tori rozluźnił uścisk, a ja z hukiem upadłam na posadzkę. Wstałam szybko i rzuciłam się na chłopaka z pięściami.

-Mógłbyś trochę delikatniej? - spytałam podniesionym głosem, w którym jak zwykle nie można było wyczuć żadnej emocji. Zdradzały je w tej chwili moje zielone oczy.

Chłopak uśmiechnął się niemal niewidocznie i odwrócił mnie. Chciałam się wyrwać, ale zauważyłam przed sobą ludzi z organizacji. W salonie poustawiane były stoliki, przy których siedzieli członkowie i niektórzy informatorzy. Przedzielało je szerokie przejście, na którego końcu stała Aanami ubrana na biało, Itakoi w czarnych ubraniach i Hidan. Wszyscy patrzyli na mnie z otwartymi buziami, ale mina mojej siostry wyrażała tylko wściekłość.

-He j- odezwałam się niepewnie, cofając się do chłopaka i opierając się o jego tors, zapewniając sobie w ten sposób schronienie przed furią Aanami.

-Hej? - zapytała wściekle moja siostra. - Ja ci zaraz dam hej! - krzyknęła. Odeszła szybkim krokiem od zdumionych mężczyzn i zaczęła podchodzić do mnie, zaciskając pięści, które napełniały się jej chakrą. - Znikasz na prawie cały miesiąc i zostawiasz mnie z nimi wszystkimi tutaj samą! Ty nawet nie wiesz jakie to uczucie nie wiedzieć, gdzie jest własna siostra! Po miesiącu nieobecności wracasz sobie jak gdyby nigdy nic. Pojawiasz się z nikąd, w środku mojego ślubu i wszystko niszczysz! I myślisz, że wystarczy zwykłe hej?! - spytała kończąc swój monolog.

Widząc, że jest zaledwie kilka metrów ode mnie, jak małe dziecko schowałam się za plecami Toriego. Aanami zatrzymała się przed nim.

-Wyłaź! Dopiero teraz zaczynasz okazywać ludzkie uczucia i emocje, takie jak strach? - zapytała. Coś we mnie drgnęło. Czy ona właśnie mnie obraziła?

-Ale przecież to tylko ślub… - zaczęłam się tłumaczyć, nie przestając chować się za Torim.

Z innej perspektywy wyglądało to zapewne dość śmiesznie. Byłyśmy na tym samym poziome z Aanami, byłyśmy siostrami, a ja bałam się stanąć z nią twarzą w twarz i jak spłoszona mysz chowałam się za swoim obrońcą.

-Tylko ślub?! - krzyknęła Aanami. - To najważniejszy dzień w moim życiu! Powinnaś tu być, by mnie wspierać, a nie uciekać gdzieś i znikać bez słowa - powiedziała.

Nie wiedząc czemu, Tori się nagle odsunął, a ja zostałam sam na sam z rozwścieczoną siostrą. Spojrzałam na nią beznamiętnym wzrokiem z nieruchomą mimiką twarzy, co jeszcze bardziej ją zdenerwowało. Zamachnęła się i uderzyła mnie w bark. Ten sam, który miałam wybity i który był usztywniony starym bandażem, czego nie widać było przez ubrania. Odleciałam kawałek w tył, ale nie upadłam. Skrzywiłam się lekko, czując, że rana znajdująca się na tej samej ręce ponownie zaczyna krwawić.

-Uspokój się - powiedział Sasori, który nagle pojawił się znikąd i złapał wyciągniętą rękę Aanami. - Czy nie chciałaś, żeby przybyła na twój ślub? - spytał.

Patrzyłam na to wszystko, nie wiedząc co myśleć. Dziewczyna skrzywiła się lekko.

-Ona ma rację - powiedziała po chwili. - To tylko ślub. Nie ma powodu, by go organizować. Nie chcę go. Nie mamy prawdziwego kapłana, tylko Hidana. I nigdzie indziej go nie uznają – powiedziała, po czym ruszyła w stronę wyjścia ze smutna miną. Wszyscy wstrzymali powietrze, gdy przechodziła obok mnie.

-Cieszę się, że jesteś. Martwiłam się… ale chyba nie najbardziej – powiedziała, zerkając ukradkiem na Toriego. Uśmiechnęła się smętnie i wyszła.

Patrzyłam na jej sylwetkę znikającą za drzwiami oraz wybiegającego po chwili Itakoiego. Nikt się nie ruszył. Po chwili podeszło do mnie kilka osób i zaczęło mnie przytulać. Poczułam uścisk na biodrach i tors Toriego za plecami. O tak… Teraz to będzie mnie bronił. Kilka osób wyszło bez słowa, była to oczywiście stara Taka.

Westchnęłam cicho i odwróciłam się z zamiarem odejścia, gdy znów poczułam ten ból głowy. Upadłam z hukiem na ziemię, tracąc przytomność. Nie rozumiałam dlaczego. Przecież nie używałam Nonegana. O co więc chodzi?  

Otworzyłam oczy, szybko oddychając. Miałam sen, ale nie byłam pewna o czym on był. Wiedziałam tylko, że należał do tych, do których za wszelką cenę po obudzeniu nie chcemy wracać. Uspokoiłam przyspieszony oddech. Jeszcze nigdy nie miewałam takich snów, przez które budziłam się z przyspieszonym oddechem. Westchnęłam cicho i przetarłam dłonią oczy.

Usiadłam na miękkim łóżku i zauważyłam, że znajdowałam się w pokoju moim i mojej siostry. Kołdra, która zsunęła się ze mnie przy wstawaniu, odkryła nieokryte elementy mojego ciała. Zauważyłam, że mój lewy bark nie był już usztywniony, a przy poruszaniu nie bolał. Westchnęłam cicho. Z moich rąk zniknęło większość blizn, a głębsze rany zmieniły się w cienkie przejaśnienia na skórze. Została jedynie blizna na brzuchu po ciosie kunaiem Toriego. Lekarze w Konoha zszyli mi co prawda krawędzie rany, powstrzymali krwawienie, ale blizny nie potrafili usunąć. I to niby był najlepszy szpital w Kraju Ognia?

Szczelina między drzwiami do łazienki a podłogą rozświetlona była jasnym blaskiem, a do moich uszu dochodził dźwięk wytryskującej wody. Westchnęłam  po raz kolejny i przysunęłam się do krawędzi łóżka. Spuściłam nogi na dół i stanęłam na nich. Podeszłam do mojej szafy i wygrzebałam z niej dużą bluzkę, która okazała się własnością Toriego. Co ona tu robi? - spytałam samą siebie. Włożyłam ją na siebie i upewniłam się, czy aby na pewno zasłania wszelkie części intymne mojego ciała. Ruszyłam w stronę łóżka, ale zatrzymałam się w połowie drogi.

Z niepewnością wpatrywałam się w drewniany mebel, jakby miał za chwilę się na mnie rzucić. Przypomniało mi się to uczucie, z którym się ocknęłam i jakoś straciłam ochotę na samotny sen. Wyciszyłam najbardziej jak potrafiłam swoją czakrę i opuściłam pokój.

Przemierzałam ciemne korytarze organizacji, kierując się w stronę tego jednego pokoju. Po kilku minutach skradania, co uniemożliwiały zapalające się latarnie, dotarłam do drewnianych drzwi. Uchyliłam je lekko i, nim blask latarni wkradł się do pokoju, weszłam do pomieszczenia.

Malutkie okienko oświetlało duże łóżko, na którym nieruchomo leżała postać chłopaka. Nie byłam pewna, czy śpi, ale nie obchodziło mnie to. Na palcach podeszłam do mebla i położyłam się za jego plecami. Materac lekko ugiął się pod moim ciężarem. Zbliżyłam się do chłopaka i delikatnie wtuliłam w jego plecy. Poczułam uścisk silnego ramienia i zostałam przysunięta do jego klatki piersiowej. Uniosłam głowę do góry i spojrzałam w jego otwarte oczy. Czyli jednak nie spał…

Schowałam twarz pod jego podbródkiem i przysunęłam się jeszcze bliżej. Po kliku minutach zasnęłam. Czułam się bezpiecznie w tarczy utkanej z jego dwóch silnych ramion.