Rozdział 9 - Wspomnienia

„Był to spokojny dzień w Konoha. Na opuszczonym placu, na który rzadko przychodziły inne dzieci bawiłyśmy się z siostrą w chowanego. Zakryłam dłońmi oczka i zaczęłam głośno liczyć.

-Raz.. dwa… trzy… cztery… szukam- wykrzyczałam i śmiejąc się wniebogłosy zaczęłam szukać siostry. Patrzyłam już we wszystkich znajomych mi kryjówkach i nigdzie jej nie było. Zrezygnowana usiadłam na kamieniu i zaczęłam się zastanawiać, gdzie też ona może być… Po chwili usłyszałam krzyk. Było to krzyk dziewczynki… dziecka takiego jak ja. Aanami. Przeszło mi przez myśl i nie zważając na niebezpieczeństwa biegiem ruszyłam ku źródłu głosu. Zmęczona długim biegiem w o końcu dobiegłam do zaułka między domami, kilka metrów dalej od placu. Zdziwiło mnie to, co tutaj robi moja siostrzyczka, w końcu miałyśmy się bawić na placu… zapewne zastanawiałabym się dalej, co ona tutaj robi, gdyby nie kolejny krzyk. Pobiegłam w tamta stronę, przy okazji przewracając jakąś puszkę z farbą, która stała na pudle.

- O kurczaki!- Powiedziałam, gdy zauważyłam, że wybrudziłam sobie tą farbą nową sukienkę - Mamusia mnie zabije…- moje rozważania przerwał kolejny krzyk.

Dobiegłam do końca zaułka i zauważyłam mężczyznę w długim czarnym płaszczu z szerokim kapeluszem na głowie, stojącym nad Aanami. Postąpiłam krok do przodu i wypłoszyłam jakąś myszkę, która z piskiem wróciła do swojej norki. Mężczyzna zwrócił się w moją stronę. Znad ronda kapelusza nisko osadzonego na twarzy, zauważyłam jedno oko, które świeciło się na czerwono. Oprócz kapelusza miał na twarzy dziwną pomarańczową maskę.

- Proszę, proszę, kogo my tu mamy?- Powiedział.       

- Proszę zostawić moją siostrzyczkę - odpowiedziałam stanowczo.

- A jak nie to, co?

- Zawołam swoją mamusię i tatusia.

- Hahaha - zaczął się śmiać - Twoi rodzice nie przeszkodzą mi w zdobyciu jej oczu - powiedział.

Przeraziłam się, gdy usłyszałam, że chce zabrać oczy Aanami. Odwrócił się do mnie tyłem i zaczął podchodzić do mojej siostrzyczki, która zaczęła krzyczeć. Poczułam w sobie dziwną moc, która zbierała się w mojej głowie. Przeraziłam się, że jeśli nie dam ujścia owemu uczuciu, to wybuchnie mi głowa. Pozwoliłam, by to odczucie zawładnęło moją główką. Przeraziłam się, gdy to coś zaczęło napływać do moich oczu. Poczułam jak z oczu, kapią mi łzy, które gdy opadły na ziemie rozpuściły asfalt. Przymknęłam powieki, czując jak bolą mnie oczka.

Przetarłam je piąstkami, ale to nic nie dało. Po chwili usłyszałam kolejny krzyk i otworzyłam powieki. Chwyciłam za jakiś kamyczek i rzuciłam w mężczyznę. Obrócił się szybko i zamarł patrząc w moje oczy. Czerwone oko przestało się świecić, gdy upadł na ziemię krzycząc z bólu.

Czułam się dziwnie, jakby ten krzyk sprawiał, że czułam się lepiej. Mężczyzna krzyczał coraz głośniej, aż w końcu zamilkł. Wystraszona Aanami podbiegła szybko do mnie, a ja wpatrywałam się w nieruchome ciało mężczyzny. Wiedziałam, że nie żyje… ale wcale nie czułam się z tego powodu źle. Usłyszałam kroki na końcu uliczki, aż w końcu ucichły za nami. Nie czułam nic, nie chciało mi się płakać… nawet nie potrafiłam się roześmiać. Usłyszałam głos ojca.

- Hanami, Aanami… nic wam nie jest? – spytał - słyszeliśmy krzyk.

- Hanami mnie uratowała - powiedziała moja siostrzyczka.

Ojciec podbiegł do mnie, a ja nadal wpatrywałam się w martwe ciało. Czułam jak owa moc uchodzi z moich oczu. Tatuś kucnął przede mną i przyjrzał mi się. Po chwili zamarł wpatrując się w dwa czarne punkciki w miejscu, gdzie powinny być oczy. Zawołał moją mamę, ta podbiegła szybko do mnie. Cała moc uszła, gdy spojrzała w moje oczy. Ale nadal nie mogłam się rozpłakać. Rodzice wymienili nerwowe spojrzenia. Po czym tato wziął mnie na ręce i zabrał z zaułka…”

„Siedziałyśmy z Aanami w naszym pokoiku. Bawiłyśmy się lalkami.

- A teraz Noemi pójdzie z Riką na spacer - powiedziała moja siostra.

- Nie! Rika nie chce iść na spacer! - zaprotestowałam.

- Właśnie, że chce! Bo na spacerze poznają Hiroko! - odrzekła moja siostrzyczka.

- Hiroko mogą poznać w domu, nie muszą iść na spacer! - powiedziałam, wyrywając z rąk Aanami moją lalkę.

- Właśnie, że nie! - zaczęła się szarpać moja siostra.

Po kilku minutach szarpania, bez entuzjazmu zaczęłam się wpatrywać w głowę lalki Riki szybującej nad naszymi głowami, by w końcu wylądować kilka metrów za nami. W rączkach trzymałam ciało bez głowy, które kiedyś można było nazwać lalką.

Poczułam jak wzbiera we mnie owa dziwna moc, moje oczy stawały się coraz bardziej piekące i już miałam zamiar ją uwolnić, gdy usłyszałam krzyk Aanami. Moc po części ulotniła się ze mnie zostawiając tylko piekące oczka. Do naszego pokoju szybko wbiegła mama. Popatrzyłam się na nią, podbiegła do mnie i odciągnęła mnie od Aanami.

- Co zrobiłaś siostrze? Mów szybko -zaczęła na mnie krzyczeć.

- Ale Mamusiu ja nic nie zrobiłam, sama zaczęła płakać.

- Nie kłam, przecież widzę po twoich oczach! - krzyczała nadal i zaczęła mną mocno potrząsać.

Poczułam ból w miejscach gdzie ściskała mnie mama. Do oczu napłynęły mi łzy, których nie kontrolowałam. Lecz nie były one kwasowe. To były takie zwykłe słone łzy. Do pokoju wszedł tatuś.

- Sakura zostaw ją - powiedział spokojnie.

- Ale ona użyła Nonegana na Aanami - odrzekła moja matka.

Nie wiedziałam, o czym oni mówią.

- Nie. Spójrz - polecił mój ojciec.

Mama się obróciła i dopiero teraz zauważyłam dwie czerwone plamki spływające twarzy Aanami.

- Uaktywnił jej się Sharingan - krzyknął wesoło mój ojciec i wziął Aanami na ręce, która właśnie przestała płakać.

Jej oczy świeciły się na czerwono. Wszyscy wyszli z pokoiku i zostawili mnie samą. Łzy napłynęły mi do oczu. Otworzyłam drzwi na taras i uciekłam z domu. Pobiegłam do lasu i tam, usiadłam na jakimś kamieniu. Nie czułam już łez spływających po moich policzkach. Nie czułam już nic… i było mi z tym dobrze…”

„Od kilku lat mieszkaliśmy już razem z mamą, Aanami i tatusiem w tym dziwnym kamiennym domu. Było tu dużo wujków, ale żadnej cioci. No i byli tu też dwaj chłopcy, którzy się razem z nami bawili, gdy pozwalał na to wujek Pain. Wujek był fajny. Miał dużo metolowych cosiów na twarzy i uszach, za które można było ciągać i wcale za to nie krzyczał. Kiedy rodzice szli na jakąś wycieczkę i Aanami bawiła się z Tori’m i Itakoi’m, to ja szłam do wujka pokoju, w którym było strasznie ciemno…

Przybiegałam do niego i siadałam mu na kolanach i przypatrywałam się jak pisze coś w swoich papierach. Czasami dawał mi jakieś kartki bym mogła sobie coś narysować, a gdy już kończyłam chwalił mnie i dawał lizaka… Lubiłam wujka, Paina, był fajny. Oprócz wujka Paina, był jeszcze Deidara, z którym lepiłam figurki i które potem latały i gdy już były wysoko, wysoko nad moją głową to wybuchały. Wujek Deidara też był fajny.. i miał takie długie żółte włosy, w które można było wsadzić makaron i wcale go nie było widać! I nigdy nie okrzyczał mnie za to, że chowam w jego włosach kluski! Oprócz wujka Deidary był jeszcze Sasori. Robił on nam lalki z drewna i drewniane mieczyki, którymi się biłyśmy i nigdy nie wbiła nam się drzazga! Wujek był fajny, ale nie pozwalał chować się w swojej kukiełce, a w niej było tak fajnie! Oprócz wujka Sasori'ego był jeszcze Kakuzu, który cały czas mówił o pieniążkach… i nigdy nie chciał dać jednego na loda. A jak mu się ukradło jednego to krzyczał mocno i trzeba się było chować za wujkiem Hidanem. Wujek Kakuzu nie był fajny, on był straszny. Jeszcze był Hidan, który był przezabawny i pozwalał rzucać w siebie nożykami jak bawiliśmy się w wojnę. On był taki fajny! Zawsze był złym biju i my w czwórkę jako najpotężniejsi ninja na świecie musieliśmy go złapać i zabić.

Często po takiej naszej zabawie, trzeba było coś naprawiać, gdyż testowaliśmy na nim nowe jutsu, których się nauczyliśmy. Zapomniałam o tym, że co tydzień wujek Pain zabierał nas wszystkich na polankę i uczył nowych rzeczy. Czasami tatuś mi pokazywał jakieś ogniowe sztuczki na dużej sali albo mama uczyła kontrolować moje oczy… ale nie bawiła się już ze mną jak kiedyś. No i zapomniałam o wujku Kisame, który nas uczył pływać w jeziorze! Ale przy tym była zabawa!

Mieszkaliśmy w tym domu długo i długo, aż pewnego dnia, gdy mama z tatą ruszyli na wycieczkę, miałam takie złe mrowienie w brzuchu… i gdy jak zwykle poszłam do wujka Paina rysować i powiedziałam mu o tym odczuciu.

To powiedział, żebym się nie martwiła i że nic im się nie stanie. Ale to uczucie mnie nie opuściło. W nocy wrócił mój tato, ale nie było z nim mamy. Był taki smutny i biedny, a jak spytałam się gdzie mamusia to nic nie powiedział tylko polecił obudzić Aanami, która już spała. Gdy ją obudziłam do pokoju wszedł tato.

- Dziewczynki mam złą wiadomość – powiedział - chodzi o mamę, ona już nie wróci.

- Jak to nie wróci ?- spytała Aanami - poszła na drugą wycieczkę?

- Nie… chodzi o to - zaczął tato.

- Ona umarła, prawda? - zapytałam się go.

Spojrzał na mnie zdziwiony, ale pokiwał głową. Nie poczułam się smutna, nawet nie poleciały mi łzy z oczu… tylko powtórzyłam jego gest i w milczeniu pokiwałam głową.

- Jak to umarła? - spytała Aanami.

- Pamiętasz jak wujek Hidan był biju i atakował kraj i my go zabiliśmy? - spytałam.

Aanami pokiwała głową.

- To z mamą jest tak samo… tylko, że ona nie wstanie i nie zacznie zabawy od nowa…

- Mama była biju? - zapytała Aanami.

- Nie - odpowiedział tatuś - Ale jak biju już nie żyje - odparł ze smutkiem w głosie.

- Ale…- zaczęła Aanami - Ona nie może nas zostawić! - krzyknęła z łzami w oczach.

- Nie zostawi was… będzie na zawsze w waszym sercu.

Aanami się rozpłakała, tatuś podszedł do nas i przytulił. Zauważyłam, że z jego oczu również popłynęły łzy… ale ja nie płakałam… nie mogłam…”

„Miałam czternaście lat. Od śmierci matki mieszkaliśmy w Konoha. Wujek Naruto od kilku lat był Hokage i tylko, dlatego możliwa była dzisiejsza wizyta chłopaków. Szłyśmy z, Aanami, która cieszyła się z tego, że zobaczy starych znajomych, w stronę muru do jednej z bram. Było to jedyne wejście, w którym nie było straży, co było dziwne. Konoha naprawdę uważa się za tak wielką i silną, że zapomina o obronie… 

Powoli już mi się nudziło to życie w wiosce. Co prawda ludzie przyjęli nas gościnnie mimo to, że jesteśmy z klanu Uchiha… Wyjaśniła się sprawa z tym wymordowaniem swojej rodziny przez ojca i jest już czysty i o nic go nie oskarżają. Nawet nie zwracają uwagi na to, że był w Akatsuki. Razem z Aanami miałyśmy własne oddziały ANBU i co raz wyruszałyśmy na jakieś misje. Choć uważałam, że znacznie lepiej byłoby nas dać w jednym oddziale to nie spierałam się o to z Hokage. Już coraz lepiej kontrolowałam swojego Nonegana,  z czego byłam niezwykle dumna, czasami oczywiście zdarzało mi się nad nim tracić kontrolę, ale szybka interwencja Aanami pomagała. Służyłam jako wykrywacz kłamstw w Konosze i byłam obecna przy wszelkich przesłuchaniach. Natomiast Aanami w tym czasie pracowała w szpitalu.

Zatrzymałyśmy się przed bramą i wpatrywałyśmy się w dwie postacie idące w naszym kierunku. Po kilku minutach spokojnego marszu w końcu stanęli przed nami dwaj starsi od nas chłopcy. Jeden uśmiechnął się do mnie promiennie, objął mnie ramieniem i razem rozmawiając ruszyliśmy powrotem do wioski. Obejrzałam się i zauważyłam, że Tori idzie z rękami w kieszeniach, leniwie odpowiadając na pytanie uśmiechniętej Aanami. Patrzył się na mnie takim dziwnym wzrokiem, że aż odwróciłam twarz. Udając zainteresowanie rozmową z Itakoi’m myślałam nad tym spojrzeniem.

Doszliśmy do naszego domu, skąd unosiła się smuga dymu wynurzającego się z komina. Weszliśmy do środka i już z daleka było czuć zapach Ramenu, który był specjałem ojca. Weszliśmy do kuchni i zobaczyłam ojca wlewającego do misek porcje dania. Był taki spokojny i opanowany. Odkąd pamiętam taki był… ale bardziej po śmierci matki. Usiedliśmy przy stolę i zaczęliśmy jeść. Po obiedzie, podczas, którego ojciec wypytywał chłopaków o organizację poszliśmy na spacer (ojciec został w domu, szykować się na misję). Zatrzymaliśmy się w parku, gdzie kiedyś jako dzieci bawiłyśmy się z Aanami. Dalej był taki opustoszały. Stanęłam sobie właśnie na skraju parku wpatrując się bez większego zainteresowania w horyzont, gdy usłyszałam głosy moich rówieśników.

- Te, ty bez uczuć! - krzyknął któryś.

- Ja mam imię powiedziałam powoli.

- Ta… wielka Uchiha. Dziw, że ojciec was jeszcze w nocy nie zabił - powiedział i cała grupka zaczęła się śmiać.

Ściągnęłam brwi i zacisnęłam pięść.

- Te! Zmienno oka! – krzyknął - Jesteś dziwolągiem, bo twoje oczy nie mają jednej barwy! - powiedział inny i znowu śmiech.

Już chciałam na nich skoczyć, gdy zauważyłam, że otaczają je powoli kartki papieru. Zaczęły wirować wokół nich a później zaatakowały. Gdy znikły zauważyłam, że chłopcy mają liczne rany, z których sączy się krew. Spojrzałam się, na Tori’ego. A on na mnie… miał takie samo dziwne spojrzenie, a jednocześnie determinację na twarzy.

Poczułam w brzuchu takie ciepło, które promieniowało od żołądka, wątrobę i kierowało się aż do serca. Czułam jak kąciki ust podnoszą się lekko do góry tworząc coś na kształt uśmiechu. Odwróciłam twarz i ponownie zauważyłam owe kartki, a także niedźwiedzia skradającego się za chłopakami. Ci chcąc uciec od papieru odwrócili się i zaczęli wrzeszczeć widząc misia. Uciekli w drugą stronę, a ja zauważyłam zwijającego się ze śmiechu Itakoi’ego w miejscu gdzie wcześniej stał niedźwiedź. Podeszłam powoli do Tori’ego i powiedziałam.

- Dziękuję, ale to było niepotrzebne.

- Nie ma, za co - powiedział.

Niewiele myśląc pocałowałam go w policzek. Nie wiedziałam, dlaczego to robię. Po prostu miałam na to tak wielką ochotę, że nie mogłam się powstrzymać. Spojrzałam na jego twarz, której wyraz był nieodgadniony. Ale ciepło w brzuchu nie ustąpiło tylko paliło mocniej, gdy spojrzałam w jego oczy…”

Otworzyłam gwałtownie oczy. Ze zdumieniem stwierdziłam, że leże na łóżku, które nie należy do mnie. Odwróciłam głowę i zobaczyłam jasne meble i niebiesko-szare ściany. Nie byłam nawet w swoim pokoju. To gdzie byłam? Spróbowałam usiąść, ale poczułam ból z tyłu głowy, ignorując owe odczucie usiłowałam nadal się podnieść, choć skutecznie umożliwiała mi to czyjaś ręka położona na moim ramieniu. Podniosłam wzrok i zauważyłam przed sobą Tori’ego.

- Co ty tu robisz? - spytałam kładąc się z powrotem.

- To jest mój pokój - powiedział spokojnie.

Zdziwiłam się. Nigdy nie byłam w jego pokoju! Wszędzie tylko nie tu!

- Co ja tu robię? - spytałam.

- Sasuke mi Ciebie dał. Kazał się tobą zaopiekować a sam poszedł do lidera.

- Czemu nie jestem u siebie?

- Bo pękła rura i wam pokój zalało - odpowiedział spokojnie.

Uchyliłam lekko kołdrę i zauważyłam, że jestem w samej bieliźnie.

- A, czemu jestem rozebrana?

- Bo wpadłaś do jeziora i byłaś mokra… a jakoś nie chciałem mieś mokrego łóżka - powiedział. Wiedziałam, że kłamie.

- Co mi jest?

- Byłaś zmęczona i z braku sił wpadłaś do jeziora. Sasuke Cię wyciągnął i przyniósł tutaj. Aanami razem z Sasori'm stwierdzili, że nic Ci nie będzie o ile przez kilka dni poleżysz spokojnie i nie będziesz się wiercić.

- Ile spałam?

- Sześć dni- odpowiedział spokojnie. Spojrzałam na jego twarz… znów był na niej ten nieodgadniony wyraz, co kiedyś… kiedyś, gdy miałam czternaście lat. Ciepło znów oblało mój brzuch, atakując moje serce. Usłyszałam cichy dziewczęcy śmiech. Mój śmiech. Tori popatrzył na mnie zdziwiony, lecz ja nadal się śmiałam czując wibrację w brzuchu…. To chyba były przysłowiowe motyle…

Co było kiedyś? Ja i ty?

Co było kiedyś? Realistyczne sny?

Co było kiedyś? Ból i cierpienie?

Co było kiedyś? Serca skinienie?

Co było kiedyś? Dziecinne uśmiechy?

Co było kiedyś? Niesione echem śmiechy?

Co było kiedyś? Śmierć i pożegnanie?

Co było kiedyś? Nastoletnie wyznanie?

Co było kiedyś? Splecione ręce?

Co było kiedyś? Miłość w piosence?

Co było kiedyś? Zroszone trawy?

Co było kiedyś? Zakurzone ławy?

Co było kiedyś? My i oni?

Co było kiedyś? Twa dłoń na mej dłoni?

Co było kiedyś? Nie wiem, a ty?

Co było kiedyś? Byliśmy my…