Rozdział 27 - Kraj Trawy

Spojrzałam w stronę blondynki, która wierciła się w płaszczu Akatsuki. Nie dziwiłam się jej. Było niesamowicie gorąco. Żar lał się z nieba strumieniami, a ścieżka, którą aktualnie szliśmy nie była otoczona żadnymi drzewami. Ponadto nie zamierzaliśmy się zatrzymywać do wieczora, więc musieliśmy znosić gorąco bez jęczenia. Z tym, że jej to nie wychodziło.

Widać nie była przyzwyczajona do takich marszy. Gdy pogoda usilnie chce ci uświadomić, że lepiej zrobisz jak zawrócisz, gdyż nie ma zamiaru ułatwić podróży. Ponadto ja nie kwapiłam się do rozmowy z nią. Jakoś od początku nie przypadła mi do gustu. A nie ma nic gorszego od podróży w przejmującej ciszy… szczególnie gdy  obok ciebie ktoś idzie. Jednak mi to nie przeszkadzało. Przyzwyczaiłam się do tego po licznych misjach. Nie miałam zamiaru ułatwiać jej podróży, tak samo jak bezlitosna pogoda.

Dziewczyna po raz kolejny westchnęła głośno. Zacisnęłam dłonie w pięść, gdyż zaczynało mnie to zrzędzenie poważnie irytować. Wcześniej zapewne nie robiłoby mi to większej różnicy, jednakże teraz gdy czuje i mam emocje… wszystko jest inaczej.

Podniosłam wzrok znad ziemi i przeniosłam go na parę idącą przede mną. Itakoi i Aanami żywo dyskutowali co raz wspomagając rozmowę gestykulacjami. Słychać było ich przyjemną dla uszu sprzeczkę, ciche śmiechy. Czy ja też mogłabym się tak zachowywać… z Torim? Czy gdyby nie Nonegan, bylibyśmy taką właśnie parą? Uśmiechnęłam się na tą myśl, wiedząc, że to byłoby niewykonalne. Nie moglibyśmy zachowywać się normalnie, byliśmy zbyt dziwni.

Ponownie spojrzałam na siostrę, która ufnie przytuliła się do boku czarnowłosego. Kiedyś też mogłam tak zrobić. Zatopić się bez opamiętania w bezpiecznych ramionach Toriego. Ufnie powierzyć własny los w jego ręce. Zasypiać, będąc spokojna o następny dzień wiedząc, że przy chłopaku nic złego mi się nie przydarzy. Wcześniej nie potrafiłabym trafnie nazwać tego uczucia. Teraz jestem niemalże pewna, że to jest miłość. Gdy patrzysz na tą osobę, to w zimnym sercu rozpala się iskierka dobra. Owa osoba sprawia, że czujesz się lepszym człowiekiem. Westchnęłam cicho. Od przebudzenia emocji, stałam się dziwnie sentymentalna, a mój umysł zajmują takie bzdety. Czy właśnie tak myśli normalna dziewczyna?

Przymknęłam oczy, a z ciemności wyłoniła się wizja jednego z wieczorów spędzonych z Torim. Siedzieliśmy na jego łóżku. On oparty o ścianę, ja ufnie oparta o niego. Gładził moje włosy, delikatnie łaskocząc oddechem moją szyję. Siedzieliśmy w ciszy po kolejnej kłótni, lecz nie mieliśmy zamiaru się od siebie odrywać. Nie chcieliśmy tego. Woleliśmy trwać w tej pozycji, mimo złości, która nad nami zapanowała kilka chwil wcześniej.

Niemalże czułam mętlik w głowie, który miałam wtedy. Zastanawiałam się do czego to wszystko dąży. Po co nam to. Nie było dnia, w którym byśmy się nie posprzeczali o głupotę. A jeszcze teraz dochodziły te mordercze treningi. Wyczerpanie organizmu jak i psychiki. Teraz wiem, że wtedy się bałam. Po prostu się bałam, że to nie wypali, że znów zostanę sama. Śmieszne, ja! Geniusz klanu Uchiha, bała się zwykłego związku, zwykłego uczucia lub jego braku.

Pamiętam jak wtedy Tori, słysząc moje rozbiegane myśli, przytulił mnie mocniej do siebie. Delikatnie pocałował w kark, wywołując na moim ciele fale przyjemnych dreszczy.

- Wszystko będzie dobrze. Jestem tu - wyszeptał do mojego ucha.

To zdanie utkwiło mi w pamięci. Nie pozwalało zasnąć, jeść... Mówił, że tu będzie a nie ma go. Poczułam, jak w moich oczach znów zbierają się łzy. Nie tu, nie teraz. Muszę być twarda.

Przegnałam z głowy słodkie wspomnienie tamtej chwili i skupiłam się na drodze przede mną. Dopiero teraz zauważyłam, że wkroczyliśmy między drzewa. Zza koron, słońce żegnało się z nami swymi ostatnimi błyskami. Chwilę później było coraz ciemniej, jednakże nie zatrzymywaliśmy się. Dopiero srebrny księżyc błyszczący na niebie uświadomił nas o późnej porze. Zatrzymaliśmy się w miejscu, które wydawało nam się dobre na rozbicie obozu. Kilka minut później jedliśmy spóźnioną kolację, wpatrując się w tańczące języki ognia. Po posiłku skierowałam się od razu do swojego namiotu, ignorując pytające spojrzenia towarzyszy.

Ach… gdyby oni wiedzieli to, co ja. Wtedy zapewne nie wysłano by mnie na tą misję. Przecież nie mogłam im tak po prostu powiedzieć, że nie użyje Nonegana. Jak by to brzmiało po jego pełnej aktywacji, gdy wszystko powinno być dobrze. Nie wiedzieli jednak, że za każdym razem gdy go aktywuje… dzieją się dziwne rzeczy. Raz sparaliżował mi ciało, przez co niemalże się utopiłam w jaskiniach koło Takigakure. Innym razem byłam nieprzytomna przez jeden dzień, przez co o mało co nie wytropiło mnie ANBU. Po każdym jego użyciu moje ciało odmawiało posłuszeństwa. Nie wiem co może stać się tym razem, jednakże może to narazić naszą misję na niepowodzenie.

Zamknęłam oczy starając się wymyślić jakiś dobry plan, wykluczający użycie Nonegana. Jedynym rozsądnym wyjściem wydawało się zabicie go sztyletem, jednakże nie było to ciche morderstwo. Zapewne zarządzono by poszukiwania… przecież był feudalnym Trawy.

Sama nie wiem kiedy zasnęłam, lecz obudził mnie cichy pisk. Instynktownie wyleciałam z namiotu, zabierając ze sobą broń w razie ataku. Krzyki dochodziły z namiotu blondynki, więc szybko tam podbiegłam. Obok mnie zjawiła się Aanami i Itakoi, oboje gotowi do walki. Wkroczyłam do namiotu i zamarłam, zastanawiając się czy mam się śmiać czy płakać. Obok mnie zatrzymała się moja bliźniaczka, ze zmieszaną miną. Zastanawiałam się czy wyglądam podobnie.

Chimi Moriou siedziała na swoim śpiworze, a wokół niej tańcowała mała jaszczurka. Za każdym razem gdy zbliżała się do dziewczyny ta cicho piszczała, a zwierze owy dźwięk naśladowało. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Anbā, chodź tutaj - powiedziałam.

Jaszczurka odwróciła swój mały pyszczek w moim kierunku i z pośpiechem ruszyła. Wdrapała się po mojej ręce i umiejscowiła na lewym ramieniu.

- Anbā? - spytała moja siostra.

- Tak - powiedziałam, drapiąc zwierzątko po główce - moja wierna towarzyszka, ostatnimi czasy.

- Więc co robi w moim namiocie? - spytała lekko oburzona blondynka.

- Pomyliłam się - powiedziało zwierzątko.

Wszyscy, oprócz mnie, wstrzymali oddech. Wpatrywali się oniemiali w bursztynowe ciałko jaszczurki.

- Anbā jest summonem - powiedziałam, wstając i wychodząc z namiotu.

Za mną wyszła moja siostra i Itakoi.

- Nie mówiłaś, że podpisałaś pakt, z jaszczurkami. Wiesz czego one chcą, a jednak się zgodziłaś - powiedziała czarnowłosa.

Westchnęłam cicho. Zaczęłam składać swój namiot, w głowie obmyślając najlepszy komentarz.

- Nie pytałaś, to nie mówiłam. Tak zgodziłam się i nie żałuje. Krew to mała cena za wiernego towarzysza jakim jest jaszczurka - odpowiedziałam, pakując wszystko do plecaka, który następnie zapieczętowałam w gwiazdce.

Aanami odeszła obrażona, a Itakoi ruszył za nią, cicho wzdychając. Usiadłam na kłodzie, przy wczorajszym ognisku, zajadając się kanapką.

-  Masz? - spytałam niepewnie zwierzątko, które siedziało mi na ramieniu i jak zaczarowane wpatrywało się w moją kanapkę.

Jaszczurka w odpowiedzi skinęła głową. Zeskoczyła z mojego ramienia, wylądowała na ziemi i zniknęła w krzakach. Po chwili wyłoniła się z nich niosąc w pyszczku poszarzały pergamin. Wiedziałam co na nim znajdę. Był to opis bardzo starej techniki pieczętującej, obmyślonej przez klan Uzumaki. Był tam też sposób na odpieczętowywanie. Miałam nadzieję, że to justu uwolni mapę spod pieczęci. Dużo kosztowało mnie zdobycie tej karki, lecz Anbę, jeszcze więcej. Bądź co bądź, ale to ona włamała się do biblioteki i wykradła kartkę. Byłam jej za to wielce wdzięczna, ale jeszcze bardziej za to, że cały czas przy mnie była. Nie tak zachowują się summony, ale ona była inna.

Schowałam kartkę i poczęstowałam przyjaciółkę kawałkiem kanapki. Spałaszowała ją w mgnieniu oka i ponownie umiejscowiła się na moim lewym ramieniu, z dala od wypełnionych charką gwiazdek.

Chwilę później wszyscy byliśmy gotowi do drogi. Ruszyliśmy w dalszą podróż. Mieliśmy jeszcze kilka dni na dotarcie do Kraju Trawy, a o dziwo znajdowaliśmy się bliżej niż przypuszczaliśmy. Blondynka mimo braku wytrzymałości i ciągłego jęczenia, coraz nas pospieszała. Widać było iż chciała być w domu jak najdłużej.  Szkoda tylko, że po wszystkim i ona zginie. Podzieli losy swego męża i teścia. Zbyt długo przebywała w organizacji, wśród członków, byśmy mogli puścić jej to płazem. Z Akatsuki żaden „cywil” nie wychodzi samodzielnie, jedynie jako trup.

Uśmiechnęłam się sama do siebie obmyślając sposób, w jaki uśmiercę blondynkę. Kiedyś nie lubiłam zabijać, jednakże to również zmieniło się po aktywacji. Teraz nie mam nic przeciwko temu, a nawet wydaje mi się, że to lubię. Uwielbiam patrzeć na to przerażenie w oczach, na twarz wykrzywioną bólem. Dopiero wtedy wydaje mi się, że coś znaczę. Czy moja matka też tak się czuła po zmianie? Była wielką skrytobójczynią, najgorszym typem mordercy.

Zabójców, którzy zabijają od tyłu nazywa się tchórzami. Ludzie nie rozumieją tej sztuki, a to bez wątpienia jest artyzm. Trzeba być mistrzem, by potrafić zakraść się do kogoś bezszelestnie. Owinąć go złudnym poczuciem bezpieczeństwa i następnie zadźgać zdradliwym sztyletem. Objąć w pasie i oznaczyć szyję czerwoną wstęgą, z której wartko płynie krew. Przebić ostrzem brzuch, rozerwać wnętrzności, usłyszeć jego ostatni krzyk, poczuć pośmiertne drgawki, a następnie niczym ścierwo rzucić na ziemie, wycierając sztylet o jego ubranie. Kiedyś brzydziłabym się tymi myślami… teraz wszystko się zmieniło. Ja się zmieniłam. Już nie ściga mnie sumienie, nie zabijają wątpliwości. Teraz z zimną krwią kradnę i zabijam. Teraz jestem inna niż kiedyś.

Znów przemierzaliśmy drogę w ciszy. Otoczył nas martwy duch przeszłości. Każdy pogrążył się w swoich myślach. Nie zauważając postaci, dumnie kroczącej obok nas. Wyprostowana, odważnie stawiała każdy krok z dumnie uniesionym czołem. Nie zdmuchnął jej wiatr, nie spaliło słońce. Jej blade oblicze, nie zwracało na nas uwagi, zupełnie jakby nas tu nie było. Zachowywała się jak ta lepsza, ta która rządzi, wydaje polecenia. Ty musisz słuchać. Cisza. Tylko coraz głośniejsze westchnięcia i sapnięcia blondynki, sprawiały, że ta na chwilę się rozwiewała. Jednakże zawsze wracała do swej pysznej postaci. Kilka razy, czując zapewne mój wzrok na jej osobie, spoglądała na mnie zimnymi oczami. Rysowały się w nich tysiąclecia bytu, co kształtowało jej dumę. Wszystko przemijało, a ona była. Całymi tysiącleciami towarzyszyła ludzkości. Była wszędzie. Cisza.

Nagle odezwała się moja siostra, a dumna postać rozpłynęła się, jakby jej tu  nigdy nie było. Jakby nie kroczyła obok nas, jakby nie istniała. Lecz ja wiedziałam, że była tu jeszcze chwilę temu, że spoglądała na mnie. Szła obok nas. Cisza, która przeminęła. Jednakże wróci w najmniej oczekiwanym momencie. Wróci i znów niczym królowa zapanuje między nami, nakazując całkowite milczenie. Sprawi, że każdy pogrąży się w swoich myślach. Wróci, gdyż zawsze wracała.

Ignorując wypowiedź siostry, obróciłam się za siebie. Musiałam sprawdzić, czy jeszcze jest, czy mnie nie zostawiła. Z ulgą uśmiechnęłam się do siebie w duchu. Była. Jak zawszę. Odkąd sięgam pamięcią zawsze mi towarzyszyła, wiernie niczym cień. Była tu, jak zawsze. Gdy  chciałam i gdy nie chciałam, ona zawsze szła za mną. W swej czarnej sukni, której końce sunęły się po ziemi. Ze swym zimnym wzrokiem, bezlitosnego mordercy, z jasnym obliczem i burzą czarnych włosów. Zawsze szła za mną. Śmierć. Moja wierna towarzyszka, jakże inna od Ciszy. Ona nie rozkazywała, ona się nie pyszniła. Ona w swej pokorze znosiła wybryki swej znajomej Ciszy. Ona nie panowała, ona trwała. Tylko gdy po raz kolejny pozbawiałam kogoś życia, ta śmiała się głośno, wywołując dreszcze na mych plecach. Tylko wtedy można było ujrzeć ogniki w jej martwych oczach, tylko wtedy naprawdę żyła… Śmierć.

***

Nie da się przeżyć życia bez uczuć. Choćby człowiek nie ważne jak się starał. I tak mu się to nie uda. Uczucia i emocję są tym, co zabija morderców. Zabijają wojowników. A choć wiem o tym od dawna, nie dane mi było do końca się ich wyzbyć. Wciąż gnębią mnie wizje przeszłości, tak odmienne od teraźniejszości. Wciąż ciągnął się za mną sny o niespełnionych pragnieniach, rzec można - marzeniach. Jednakże wiem, że to nigdy nie mogło się spełnić. Jestem mordercą, zabijam, nie mam uczuć, nie mogę nic czuć, nie mam emocji. Jestem wypranym z odczuć workiem świadomości. Narzędziem, niosącym zniszczenie nic nie znaczącym ludziom. Jestem śmiercią. A mimo wszystko wystarczyło tylko jedne spojrzenie w te oczy. W rozdzierające teraźniejszość nośniki przeszłości. W dwa portale przenoszące do tego co było, a nie będzie. Wystarczyło tylko jedno spojrzenie, a wszystko wróciło. Złość, nienawiść, cierpienie, radość, przyjaźń, szczęście i… i miłość. Te oczy w jednej chwili potrafią wywrócić życie do góry nogami i przypomnieć o wszystkim. Z zimną obojętnością utopić w wirze własnych wspomnień. Te oczy…

***

Rozsiadłem się wygodnie w skórzanym fotelu, jeszcze raz wszystko analizując. Musiałem wysłać ich na tą misje, zbyt wiele pieniędzy przeszłoby mi obok nosa. A w dzisiejszych czasach pieniądze są ważne. A mimo wszystko towarzyszyło mi jakieś dziwne odczucie, czyżbym się martwił?

Sam nie mogłem uwierzyć w przemianę Hanami. Widać było to gołym okiem, a krótki wzgląd w jej świadomość mnie w tym utwierdził. Teraz była taka sama jak Sakura. Idealnie bezwzględna, zimna, opanowana. Zabijająca bez skrupułów. Byłbym głupcem, gdybym tego nie wykorzystał, a ja do takowych nie należę. Jednakże nie chce nadużywać tej przemiany, w wypadku Sakury, skończyło się to jej śmiercią. A nie mogę pozwolić by białowłosa umarła. Ona była zbyt ważna w tej rozgrywce, jej oczy były zbyt ważne.

Mimo wszystko nie była mi obojętna. Tori ją kochał, żywą miłością, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie widziałem. A to nie pozwalało mi od tak bawić się jej życiem. Tori był moim synem, moją wierną kopią, gdyby ona zginęła, ten na pewno obróciłby się przeciwko mnie. Przecież póki co, tylko to go wciąż trzyma przy moim boku. A chłopak był niezwykle użytecznym narzędziem. Ale nie tylko to nie pozwalało mi bawić się życiem białowłosej. Ona była moją córką chrzestną. Sakura ufnie powierzyła mi piecze nad nią. Wiedziała, że tylko ja jestem w stanie wiernie ją obronić przed wszystkimi niebezpieczeństwami… przed nim.

Dziwiło mnie jednakże, że całe zamieszanie z ojcostwem dziewczynek jeszcze się nie wydało. Przecież było widać gołym okiem, że nie jest nim Itachi. One były zbyt różne od niego. Co prawda nosiły w sobie cechy Uchiha, ale nie tego. One, a szczególnie Hanami były wierną kopią innego z Sharinganowców. Tego, którego ojcostwa nikt by nie podejrzewał. Nawet on sam… a raczej szczególnie on sam. Sakura i Itachi musieli się nieźle natrudzić by to wszystko się nie wydało, a jednocześnie utrzymało tak długo, bo już osiemnaście lat. A mimo wszystko nikt niczego nie podejrzewał. Nikt nie dochodził prawdy… oprócz Hanami.

Wziąłem butelkę sake i wypiłem jednym łykiem pozostałą zawartość szkła. Coś mnie niepokoiło i nie wiedziałem co. Miałem wrażenie, że coś się stanie. Coś nie po mojej myśli. Może wysyłanie tam dzieciaków było złym pomysłem? Ale tyle pieniędzy drogą nie chodzi. A podwójne morderstwo jest dla nich pestką.

***

Nim się obejrzeliśmy ponownie zrobiło się ciemno, zawiadamiając nas o końcu podróży na dzisiejszy dzień. Droga, przebyta całkowicie w ciszy, dłużyła nam się niezmiernie, ale mimo wszystko przetrwaliśmy. Obróciłam się kierunku mojej siostry. Od wyruszenia na misję, zachowywała się dziwnie. Nie odzywała się nic, a jeżeli już coś mówiła, to były to szybkie, kąśliwe uwagi. Była pogrążona we własnych myślach, coraz tylko komunikując się ze swoją jaszczurką. Miała przede mną tajemnice i to bolało najbardziej. Stała się bardziej tajemnicza niż kiedyś, nie mówiła mi wielu rzeczy. Oddalałyśmy się od siebie. W sumie ona też nie wiedziała wszystkiego o mnie. Dlaczego tak się działo?

Odkąd zniknął Tori wydawała się przybita. Dobrze wiedziałam dlaczego. Nadmiar uczuć był zapewne nie do wytrzymania. W pierwszym tygodniu po przebudzeniu była strasznie drażliwa, lecz gdy udało jej się z tym uporać, znów nałożyła na twarz maskę obojętności… maskę Uchiha. 

Siadłam przy ognisku, coraz powiększając je za pomocą Katona. Hanami usiadła obok tępo wpatrując się w ogień.

- Aanami - szepnęła cicho, niemalże niesłyszalnie.

- Tak? - spytałam patrząc na jej przejętą twarz. Nagle znów zagościła na niej twarda obojętność.

- Jak zamierzasz go zabić? - spytała.

- Nie zastanawiałam się nad tym. Ale mam kilka senbonów, umoczonych w jednej z trucizn Sasoriego, wiec pewnie nimi się posłużę. A co? - spytałam.

- Bo ja… nie ważne - mruknęła nagle, a w jej oczach dostrzegłam ogniki złości - tak się zastanawiam jak go zabić. Obawiam się, że Nonegan wyrwie mi się spod kontroli… nie pracowałam nad nim, więc nie wiem do czego teraz jest zdolny - skłamała.

Czułam jej kłamstwo każdą kością, każdym mięśniem i każdym nerwem. Coś definitywnie było nie tak z jej kekkei genakai, ale ona nie chciała mi tego zdradzić… bolało. Cholernie bolało mnie to, że mi nie ufała. Choć może nie chciała mnie martwić?  Już sama nie wiem. Jednakże postanowiłam nie zdradzać się z tym, że wychwyciłam jej kłamstwo. Być może zrobiła to specjalnie? Kto jak kto, ale Hanami zna się na kłamstwach. Tyle razy siedziała w umysłach przesłuchiwanych, że wie jak dobrze zatajać informację lub zmyślać. Ona mogłaby być ekspertem od kłamstw, potrafiąc je wychwycić nawet bez używania Nonegana… taka już była. Więc jeżeli naprawdę chciałaby mnie okłamać, to nie byłabym w stanie tego wychwycić, tak jak teraz.

- Mogę dać Ci kilka tych senbonów - powiedziałam, obdarzając ją uśmiechem, który ta odwzajemniła.

Nie mogłam uwierzyć, że różniłyśmy się aż tak bardzo. Jej białe włosy i szare oczy były tak zupełnie inne w porównaniu z moimi. Teraz gdyby ktoś spojrzał na nas dwie, nigdy nie powiedziałby, że jesteśmy bliźniaczkami. To oddalało nas jeszcze bardziej. Nie miałyśmy już praktycznie nic, co by nas łączyło. Tylko dumne, klanowe nazwisko Uchiha. Nic więcej.

Hanami jakby wyłapując moje myśli, uśmiechnęła się do mnie pocieszająco. Nigdy nie przypuszczałam, ze zobaczę ten uśmiech na jej twarzy.

- Wszystko będzie dobrze. Jestem tu - wyszeptała - nic nas nie rozdzieli. Jesteśmy siostrami - dodała. Uśmiechnęłam się i ją uścisnęłam.

Chwilę później, po kolacji, Hanami zniknęła w swoim namiocie po raz kolejny zostawiając nas samych. Czułam jej ból. Jej strach, przed samotnością. Jej cierpienie, po stracie tej bariery bezpieczeństwa, którą zapewniał jej Tori. Niemalże widziałam tą barierę, tę ścianę, którą wokół niej roztaczał. Wiele razy, nim zeszłam się z Itakoim jej tego zazdrościłam. Mimo iż wtedy nie byli jeszcze oficjalnie parą. Widać było, że się uzależniają od siebie. Ich miłość, tą ciągotę do drugiej osoby.

***

Wypowiedzenie tych słów bolało. Powtórzenie tego zdania Aanami. Rozrywało mnie to wewnętrznie. Ale wiedziałam, że się martwiła tym, że się oddalamy od siebie. A tylko to zdanie przyszło mi wtedy do głowy. 

Nie mogłam znieść myśli, że wszystko kojarzy mi się z nim. Dosłownie wszystko! Co bym nie zrobiła, wszystko przypominało mi o nim. Już wiem dlaczego Sakura zablokowała swoje uczucia. Sama z chęcią zrobiłabym coś podobnego. Wszystko, byleby tylko zapomnieć.

Następnego dnia weszliśmy na teren kraju trawy. Wszystko było takie, jakim je zapamiętałam. Teraz od domu feudalnego dzielił nas tylko dzień podróży. Dzień podróży do rozpoczęcia misji. Na me usta wdarł się bezwarunkowy uśmiech. 

 ---

Nareszcie sprawdzone! Jej!

Pierwszy rozdział na nowym adresie ;)

Mam nadzieje, że się podoba.

Tak wiem, obiecałam więcej Aanami, a znowu wróciłam do Hanami. Przepraszam. Po prostu uznałam, że to musi zostać teraz napisane. Następny rozdział będzie z perspektywy Aanami, może nawet cały. Zobaczymy ^^